(Dit is een eigen verhaal geïspireerd op het Schotse sprookje Kate Crackernuts, waarin een meisje door haar stiefmoeder betoverd wordt en voortaan met een schapenhoofd op haar schouders door het leven moet. Gelukkig is daar haar stiefzus, Kate Crackernuts, die haar te hulp schiet)
Ik vraag me af: Is het zo erg om een schaap te worden? Een schapenhoofd op een mensenlichaam en niemand is zoals jij. Stel je voor dat de stiefmoeder danst, alleen in het donker omdat niemand weten mag dat ze blij is en al helemaal niet waarom. De dochter die niet van haar is draagt een schapenhoofd op haar schouders Maar wat als de schapenmond lacht: Is het zo erg om een schaap te zijn?
Er zijn andere schapen tussen het groen van de aarde en het blauw van de hemel “Waar zijn je hoeven?” vragen ze. Ze verbergt haar mensenhanden in warme wanten van wol.
“Ze ruikt als wij, ze kijkt als wij, ze staat net als wij tussen groen en blauw. Kom tussen ons in liggen als het donker wordt: Jij zult niet meer weten wat eenzame kou is.” Dat is wat ze hoort terwijl anderen alleen bèh horen. Ze hebben donkere ogen, zware stemmen en harde hoeven, maar een hart in wol gewikkeld. Hoef in hand, wanten uit warme adem warme vacht. Schapenogen vinden elkaar terwijl echte schapen leren lachen als mensen.
